“Jeetje. Dat is ook wat.” zeg ik.
Mijn collega vertelt me net dat er een nieuw meisje bij ons opgenomen wordt, of beter gezegd twee. Het meisje is namelijk zwanger.
Ik betrap mezelf op mijn eerste reactie, en dat is niet de reactie die ik zou willen geven. En toch geef ik hem.

” Daar staat ze in de deuropening. Met een grote bolle babybuik.”

Ik vind kinderen en baby’s altijd wel “een dingetje” tijdens mijn werk. Dat dingetje wordt een iets groter ding omdat ik zelf moeder ben denk ik. Het liefst nam ik ze allemaal mee naar huis. Maar waar komt dat gevoel vandaan, en waarom reageer ik zoals ik reageer bij het horen van een dergelijk verhaal? De enige reden is, omdat ik óók deze kinderen een veilig en warm thuis gun.
Maar waar komt dat gevoel vandaan dat ik denk dat ze binnen de crisisopvang géén veilig en warm gevoel kunnen hebben? Want dat hebben ze namelijk wel. En nee, het is niet de meest ideale situatie, maar voor deze kinderen is dat het voor nu wel.

Zo. Ik sta weer op de grond na het stellen van deze vragen aan mezelf. Ik neem een hap adem, en hou weer vast aan de gedachte dat ik ook deel uitmaak van dit warme en veilige gevoel voor deze kinderen.
“Lisa? Kun jij haar even rondleiden?” Ik kijk naar mijn collega en vervolgens naar de deuropening. Daar staat ze, met een grote bolle babybuik.
“Doe ik.” Zeg ik. En terwijl ik met haar de trappen oploop, feliciteer ik haar met haar zwangerschap.

Een begin van veiligheid is gelegd.