Tijdens het bekende en geliefde koffiemoment in de opvang is er geen draaiboek. Als begeleider ben je op dit soort momenten compleet afhankelijk van je hart en je gevoel.

De meest verrassende combinaties van mensen verschijnen tijdens die moment aan de grote tafel met allemaal hetzelfde doel. En nee, dat is niet de koffie want die is niet te zuipen als ik hem heb gezet. Het doel is om even gezellig samen te zijn. Met elkaar te praten, te grappen en soms wordt er óók nog wat kennis met elkaar gedeeld zoals het uitwisselen van dialecten. Het Helmonds dialect wint bijna altijd.

In datzelfde mooie Helmonds dialect vertelt zich een bijzonder verhaal.

“Ik schaamde mij heel erg. De eerste maanden wist niemand dat ik hier zat”

Het verhaal van een dertiger die in eerste instantie vol trots vertelt hoeveel Facebookvrienden hij heeft. Hoeveel familie hij heeft en hoeveel vrienden zijn leven telt. “En toch woon ik nu hier.” voegt hij toe. Ik kijk hem aan, en zonder te oordelen op wat hij zojuist zelf concludeert, laat ik hem zijn verhaal vervolgen. “Ik schaamde mij heel erg. De eerste maanden wist niemand dat ik hier zat.”

Soms is de kunst van het zwijgen de grootste kunst. Op dit onderdeel ben ik vanavond wel geslaagd. “Ik ben er niet trots op hè. Het betekent toch dat je iets niet goed hebt gedaan in je leven, anders kom je hier niet te zitten.”

“Ik ben blij dat je hier nu bent.” zeg ik. Hij kijkt me aan alsof ik de eerste ben die dit ooit tegen hem gezegd heeft, en misschien is het zelfs wel zo.

We praten over dromen en over de toekomst. Over alles wat nog komen gaat, en alle wegen die nog te gaan zijn met alle hobbels en bergen die erbij horen. Ergens moet een beginpunt zijn, en voor sommige is dat beginpunt juist hier. Op deze plek, aan deze tafel, met deze mensen om je heen en dit niet-te-zuipen bekske pleur.

“En zo is da.” zegt hij met een lach.