Het is maandagochtend, kwart over acht. Mijn collega en ik overleggen wie van ons de ochtendstart gaat begeleiden bij één van onze moeders, met twee te leuke kinderen.
Voordat er überhaupt een overleg kan plaatsvinden, of mijn collega kan vragen ‘wil jij dat doen?’ zeg ik al dat ik het wil doen.
Ik vind dat namelijk geweldig om te doen. Of beter gezegd, geweldig om daar vooral niks te doen.

Ik bewonder deze vrouw enorm, ik hoop dat ze dat inmiddels weet.

Ik bewonder deze vrouw namelijk enorm, en ik hoop dat ze dat inmiddels weet. Met twee kleine kinderen baant zij zich een weg door haar jonge leven, in een kamer binnen de crisisopvang. In een gezamenlijke keuken maakt ze het avondeten klaar. Een pastagerecht op haar goede dagen, soms een broodje ei op de minder goede dagen.
Alles wat zij doet, doet ze goed. Ze doet het namelijk allemaal en altijd vanuit haar hart en met haar kinderen op één.

Als ik bij haar binnenkom, maak ik altijd eerst contact met de kindjes. Zij zit namelijk niet altijd te wachten op twee paar ogen tijdens haar ochtendroutine, en dat snap ik dus ik pas me aan en hou vooral mijn mond dicht.
Ik ga op bed zitten, en speel met de jongste zodat zij haar aandacht kan besteden aan de vlecht in de haren van de oudste. Dit zeg ik niet hardop, maar ze snapt me.
Na een kwartiertje staan beide kinderen, en hun mama, er tiptop op en ik spreek mijn bewondering uit.

“Jezus man. Hoe doe jij dit. Mijn kinderen zijn vanochtend met twee verschillende schoenen en chocoladepasta op hun voorhoofd op school gearriveerd.”
Ze lacht.

Ik eet vanavond een broodje ei.