Als er 30 uur in een dag zouden zitten, dan zou Danny Engels ze nog kunnen vullen. Wat meer rust in zijn bestaan, daar is hij wel naar op zoek. Samen met woonondersteuner Aaltje Bosma praten we over zijn weg terug in de maatschappij na een dramatisch ongeluk. Een lang revalidatietraject, zowel fysiek, mentaal als sociaal. Aaltje geeft hem meteen een compliment: “Ik ben zo trots op hem, op zijn positieve instelling. Hij heeft echt altijd goede zin.” We spreken Danny en Aaltje in zijn woning in Rijpelberg. Danny
staat op het punt bij zijn moeder te gaan eten. “Dat doe ik elke dag. Het is fijn gezelschap en ik kan nog wat dingetjes voor haar doen.”

Een giftige cocktail

Danny heeft Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) overgehouden aan het ongeluk. “Ik zat op de fiets en was in gedachten verzonken en werd aangereden. Ik moest met een traumaheli naar het ziekenhuis. Mijn scheenbeen was verbrijzeld. Ik lag een paar dagen in coma en moest heel lang revalideren. Ik ben een jaar of vier kwijt van mijn leven. Dat kon ik maar moeilijk verkroppen. De grote fysieke beperkingen in combinatie met het hersenletsel waren een giftige cocktail in mijn leven. Ik was ongeremd in alles, dacht niet na over beslissingen en maakte schulden. Het keerpunt kwam toen een begeleider van SMO me zei: ‘Kijk eens op je bankrekening, Danny. Ik stond 1181 euro in de min. Dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Samen met SMO heb ik langzaam mijn leven weer op de rit gekregen.”

Tijd vrijmaken voor ontspanning

“Toen ik in beeld kwam bij Danny, ging het al best goed,” vertelt Aaltje. “Maar Danny doet alles zo grondig, dat er heel weinig tijd om te ontspannen overblijft. Dat komt bij hem helemaal achteraan. Eerst moet al dat andere geregeld zijn.” Danny reageert: “Sinds oktober 2020 woon ik zelfstandig in het huisje dat ik heb overgenomen van mijn oma. Het gaat goed, al vind ik zelf dat ik nog meer structuur en rust in mijn dagen nodig heb. In mijn hoofd loopt het soms nog door elkaar. Daarom vind ik het fijn om een keer in de week alles met Aaltje door te nemen.”

Discipline

“Eigenlijk zou hij het best al zonder mij kunnen”, zegt Aaltje. “Als ik zie hoe ver Danny is. Hij gaat naar school, hij loopt drie keer in de week hard, doucht koud.
Hij zorgt voor zijn kat, en houdt huis en tuin helemaal in orde. Ik vind het ongelooflijk knap. Maar hij wil nog een stap verder. En daar praten we over.” Danny: “Het kan sneller en beter.” Aaltje voegt eraan toe: “Eigenlijk zou hij wat meer de maatschappij in moeten, maar daar heeft hij de tijd niet voor. Danny: “Nou, ik ga in januari bij de LEVgroep meedraaien in een ‘lotgenotengroep’. Maar nu wil ik eerst werken aan het beter inplannen van activiteiten in mijn dag. Ik wil het beter verankeren in mijn hoofd. En Aaltje is er als het nodig is. Een hand die me vasthoudt als ik even wil knijpen. Dat geeft me rust.”

Gastvrij, geduldig en altijd positief

Aaltje besluit: “Ik ben tevreden als Danny gelukkig is. Dat verdient hij echt. Hij is ook een fijne gesprekspartner die graag praat over politiek en sociale zaken. Hij is gastvrij, geduldig en altijd positief. Hij gaat vooruit op school, met software development. Maar het mag allemaal wat soepeler lopen. Daar werken we aan.”