Bij je geboorte krijg je een rugzak. Eigenlijk zou het het eerlijkst zijn als die leeg zou zijn, en het liefst niet al te groot. De jouwe is bij je geboorte al gevuld met allerhande kleinigheden die jouw ouders er onbewust al ingestopt hebben voordat je er was.

In de jaren die volgen vul je je rugzak met fijne dingen, zoals het vieren van je verjaardagen en het dag in dag uit buiten spelen met je beste vriend. Toch word je rugzak ook vóór jou gevuld door je omgeving en zo belandt er steeds vaker een gestolen portemonnee of een rotje in je rugzak.

Je draagt je rugzak nog steeds met trots, want hij is van jou en jij vindt hem mooi. Hij wordt wel steeds zwaarder naar mate je ouder wordt, en je laat hem soms op de grond vallen. Onderweg verlies je daardoor wel eens wat uit je rugzak, zoals respect of geweten. Je rugzak gaat met jou mee naar de meest sombere plekjes en die ene keer dat je buiten moest slapen diende je rugzak als hoofdkussen.

Je blijft je rugzak vullen terwijl je ouder wordt, zelfs als er eigenlijk niks meer bij past. De liefde en warmte die je bij je draagt, moeten dan maar plaats maken voor boosheid en onmacht. Soms vervloekt je hem want wat zit er eigenlijk nu nog in?

Keer op keer komen jij en je rugzak op plekken waar jullie helemaal niet willen zijn. Maar als je de rits opent en kijkt wat je bij je draagt, kom je niet verder dan haat, eenzaamheid, hulpeloosheid, je niet ingenomen medicatie, het telefoonnummer van je dealer en een foto van jou als baby.
Die foto ben je nooit verloren, gelukkig.

Als je naar die foto kijkt zie je jezelf in de meest pure vorm. Een nieuw leven dat lacht en klaar is om de wereld te ontdekken. Een nieuw leven met een rugzak. Een rugzak die al half gevuld is. Een rugzak die leeg had moeten zijn op het moment dat de foto genomen werd.

Maar het is jouw rugzak. En je draagt hem nog steeds met trots. Want hij is van jou.