Ik ben super trots om deel uit te mogen maken van een heel sterk team.

Een team dat bestaat uit harde werkers, hulpverleners in hart en nieren, oplossingsgerichte mensen met een kloppend zorghart.

Altijd blijven we samen op zoek naar de meest passende en haalbare begeleidingsmethode voor een cliënt.

De cliënt bepaalt de weg, en wij voegen in op zijn of haar weg (en wens).

Maar wat als de cliënt geen weg meer heeft? De enige weg, de weg naar zijn bed en de plaatselijke supermarkt is? De weg naar een baan, een opleiding of een woning nergens te bekennen is?

Het is voor ons als diehard hulpverleners gelukkig geen dagelijkse kost, maar soms komt het voor en het is best lastig om ons erbij neer te leggen dat

“dit het dan is”

En natuurlijk gaan we de successen in kleinere dingen zoeken zoals het leren koken van een ei, in plaats van zeven dagen per week een diepvrieshamburger te eten. Maar als zelfs dat ene ei teveel is, en de cliënt zegt heel erg gelukkig te zijn met zijn leven,

Dan moeten wij ons er misschien soms ook bij neerleggen,

Diepvrieshamburgers it is.