“En dan ben je opeens dakloos. Ik wist niet wat me overkwam.’ Het is 2013 en Shanny Curiel is haar woning kwijt en ze heeft een schuld bij de belastingdienst. Van de ene op de andere dag stond ik met mijn twee dochters op straat.” De enige optie was SMO. “Ik ben altijd zelfstandig geweest, had een vaste baan en nu? Ik kan me het moment dat ik daar naartoe moest ook eigenlijk niet meer zo goed herinneren, zo overstuur was ik. Ik stond er echt alleen voor.”

Op mezelf aangewezen

Shanny werd heel goed opgevangen. “Ik kon eigenlijk de volgende dag al terecht in De Koning, in een klein appartement. Toen ze als eerste mogelijkheid D’n Herd noemden, raakte ik in paniek. Met twee kinderen? Dat nooit. Ik zei tegen mezelf: ik ben toch geen drugsverslaafde! Het was echt een onwerkelijke situatie. Ik kom uit een hele hechte gemeenschap in Oirschot, en later in Mierlo-Hout voelde ik me thuis. Plots was ik op mezelf aangewezen.” Na een tijdje kon Shanny naar een appartement aan de Spoorstraat. “Elke SMO-woning daar had oranje gordijnen, als een soort stempel van: ‘hier is iets aan de hand’.”

Niet je eigen schuld

Achter die gordijnen zitten allemaal verhalen. Over huiselijk geweld, een scheiding of een tienermoeder. Shanny: “Ja, daar kwam ik al snel achter. Er
wonen bijna altijd mensen die buiten hun schuld in de problemen zijn gekomen. Maar waarom moet je dat van de buitenkant al zien? Het kan iedereen
gebeuren. Sterker nog: het is vaak niet je eigen schuld.”

Het kan iedereen gebeuren. Sterker nog: het is vaak niet je eigen schuld.

Voorzitter van de cliëntenraad

Shanny woont nu al weer enige tijd in de burgemeester van Houtlaan. Ze heeft een eigen catering, werkt bij de afdeling DHL van ASML en in haar vrije tijd is ze voorzitter van de Cliëntenraad van SMO. In die laatste rol heeft ze ervoor gezorgd dat de oranje gordijnen in SMO-woningen werden vervangen.

Ik ging weer leven

Shanny vertelt verder: “In de Spoorstraat zette ik meteen de stap naar buiten, omdat ik wil weten in wat voor omgeving mijn dochters opgroeien. Mijn buren hadden ‘gewone’ gordijnen. Bij hen kon ik voor het eerst mijn verhaal kwijt. Dat gesprek voelde goed. En langzaam ging ik weer leven. Dat vertellen is geen teken van kwetsbaarheid, het laat juist je kracht zien. Ik ben sterker uit de situatie gekomen.” En de gordijnen? “Bij mij zijn ze nu crème met bruine vlokken. Mijn keuze!”