Savi komt opgetogen binnen. De afgelopen maanden hebben we al een aantal keren contact gehad want Savi staat te trappelen om diens verhaal te vertellen.
Na 2,5 jaar bij De Koning te hebben gewoond is hen een half jaar geleden verhuisd naar een eigen appartement van project ‘Opwaarts’. Dit is een ‘gemend wonen’ complex aan de Torenstraat. Hoe voelde Savi zich toen hen hoorde dat er binnenkort een eigen plekje zou komen? Hoe is de verhuizing gegaan en wat heeft Savi gedaan om zich daar op voor te bereiden? En nog belangrijker, hoe gaat het nú met Savi? Een paar enthousiaste ogen kijken me aan als hen begint te vertellen.

Ik wil vooruit en niet achteruit

Toen het bericht kwam dat Savi één van de gelukkige bewoners zou worden van het appartementencomplex ‘Opwaarts’, was hen ontzettend blij. Savi was klaar voor een volgende stap. ‘’Ik heb bij De Koning veel geleerd. Ik was meer met andere mensen bezig, dan met mezelf. Ik heb geleerd om eerst naar mezelf te kijken en dan pas naar anderen. Grenzen stellen doe ik nu ook veel beter. Ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik nu veel beter op mezelf pas.’’
Savi stortte zich samen met de begeleiding op het maken van een moodboard en een stappenplan. Het stappenplan was belangrijk zodat er niks vergeten zou worden. ‘’Toen ik hoorde dat ik mocht verhuizen naar een eigen appartement aan de Torenstraat was ik meteen erg blij. Ik wist dat ik deze stap moest zetten. Ik wil vooruit en niet achteruit! Maar ik vond het ook spannend. De Koning was inmiddels een veilige plek voor me geworden en dat vond ik moeilijk om los te laten. Helemaal op eigen benen staan vind ik lastig. Daarom is het fijn dat ik nog steeds ambulante begeleiding krijg.’’

Een eigen plekje

Op 6 juli kreeg Savi de sleutel in handen en twee weken later was het zover: de verhuizing naar het appartement aan de Torenstraat.
Er is veel veranderd in een korte tijd en dat heeft veel met Savi gedaan. Na de verhuizing belandde hen in een burn out. ‘’Het proces van verhuizen heeft veel met me gedaan. Het was mijn eerste eigen appartementje. Een nieuwe stap die ik zelf moest zetten. Ik vond dat moeilijk en ook vermoeiend.’’
Niet alles verliep volgens planning. De vloer werd later gelegd dan gepland en ook sommige meubels kwamen later dan verwacht. Dat was even schakelen, maar ondanks dat nog niet alle meubels geleverd waren trok Savi toch in het nieuwe appartement.
Er moeten nog wat klusjes gebeuren in huis. ‘’Ik wil nog wat schilderijen en lampen ophangen. Ik zou nog graag een kapstok willen en een schoenenrek.

Ik ben blij dat het klaar is, maar ik ben eigenlijk nog niet klaar. Maar het was het waard. Een eigen plekje, daar heb ik lang naar verlangd en ben ik ontzettend blij mee.’’

De inrichting is wat anders geworden dan wat er op het moodboard stond. De kleuren die terug te vinden zijn op het moodboard zijn blauw, wit en koper met zwarte meubels. ‘’Het is uiteindelijk toch wit met metallic zwart geworden. Ik noem dit industrieel.’’ Savi is blij met het resultaat.

Na een tijd rust genomen te hebben gaat het nu steeds beter. Beetje bij beetje begint Savi zich ook steeds meer thuis te voelen. Alleen zijn vindt Savi moeilijk. Het voelt gauw eenzaam en daarom zoekt hen graag contact met mensen op. ‘’Ik ben nog niet helemaal gesetteld, daarom ga ik graag naar mensen toe waar ik me goed bij voel.’’

Naar elkaar omkijken
Het contact met de buurtbewoners vindt Savi erg fijn. Op burendag hebben de bewoners een buurtbarbecue georganiseerd. Het maken van contact werd daardoor makkelijker. Savi heeft een goede band met de buurvrouw en bovenbuurman. ‘’Ik kan heel goed praten met mijn buurvrouw, dat vind ik fijn. Als we elkaar tegenkomen dan kletsen we altijd even.’’
De buurtbarbecue is niet de enige activiteit die de bewoners georganiseerd hebben. Inmiddels is er ook al een heuse ‘chocoborrel’ geweest en hebben de bewoners samen de kerstboom opgetuigd. Een groepsapp voor de bewoners is ook ontstaan. Zo zorgen ze met elkaar dat iedereen een oogje in het zeil houdt. ‘‘Het gevoel dat er naar elkaar omgekeken wordt is fijn.’’

Terechte trots
Savi is ontzettend gegroeid. Ik zie aan alles dat hen trots is op zichzelf. En dat is ook volkomen terecht. Als ik dat benoem bevestigt Savi dat. ‘’ Ik ben trots dat ik het zo ver geschopt heb. Ik heb deze stap gewoon kunnen zetten. Eindelijk na al die jaren kan ik zeggen: dit heb IK gedaan. Van mijn familie ontvang ik helaas geen steun. Ik denk niet dat zij verwachten dat ik succesvol kan zijn. Maar ik heb het gewoon gefikst! Ik woon op mezelf, ik heb mijn eigen spullen en daar ben ik heel trots op.’’