Vandaag verscheen een artikel in het ED. Daarin werd geschreven over de weerstand van sommige omwonenden tegen de uitbreiding van Huize d’n Herd.

Het is niet dat ik onze buren niet kan volgen. Ik begrijp wat er gebeurt. Maar het gaat me ook aan het hart en ik word er heel opstandig van. Want wat ze eigenlijk zeggen is: weg met die groep. En dat is niet eerlijk.

‘Elke dag nieuwe mensen die rondhangen. Dat zijn de overlastgevers’. Natuurlijk zal er best eens iets voorvallen. En we geven toe: het is niet ideaal hoe het Passantenverblijf vlak tegen het tuintje van de aardige buurman is gezet. De manier waarop we het organiseerden (“bad-bed-brood”) is niet fraai. Je geeft mensen inderdaad precies dat, maar geen perspectief. Je stuurt ze ’s morgens weer de straat op en je weet vaak nauwelijks hoe mensen heten, waar ze vandaan komen, hoe ze hier beland zijn, laat staan: waar ze naar toe willen. Dat willen we zelf ook niet meer. Maar dat neemt niet weg dat het ook mensen zijn, met een verleden én een toekomst, onderdeel van onze samenleving. En geen beesten die alleen maar herrie maken en de wereld vervuilen.

De tijdelijk, vanwege corona opgezette 24-uurs noodopvang in de Braak en de Kamenij hebben ons een living lab geboden. In die periode hoefden mensen niet meer de straat op. Vanaf het begin boden we ze wat ze op dat moment het meest nodig hadden: bed, bad, brood en: aandacht. En van aandacht word je beter. We hebben niet iedereen meteen kunnen helpen, maar er zijn echt veel mensen geweest die weldegelijk stappen hebben kunnen zetten. We kunnen er een boek over schrijven en misschien moeten we dat ook wel doen.

Wij willen graag méér mensen die kans bieden, niet minder. Als je je focust op de “overlast” die daarbij kan optreden, dan kijk je heel beperkt. Ik geef toe: ik ben een diehard optimist. Ik kan niet anders dan zien dat elk mens een mens is, met recht op een mooi en goed leven. Waar je ook vandaan komt. En: als je een beetje moeite doet, leer je de mens achter het masker kennen en daar word je rijker van.

We hebben het één keer geprobeerd de afgelopen tijd, om een ontmoeting te organiseren tussen mensen in de nachtopvang en onze buren. Er kwam één buurvrouw op bezoek. Die had een leuke avond. Wat ik hoop is dat we met het nieuwe D’n Herd straks een plek organiseren waar mensen het fijn vinden om te zijn. Waar ruimte is voor ontmoeting, ook met de buurt. Waar je kunt praten over wat mensen fijn vinden en waar ze last van hebben. En dat onze buren dan zeggen: “Ook zij horen hier”. Dat we leuke buren worden.

Ik ga mijn best doen mijn boosheid te laten zakken en hoop dat we deze stigma’s ooit achter ons kunnen laten, zodat we verder kunnen bouwen aan een prachtig huis in het centrum van Helmond.