Nu ik van de straat af ben, kan ik mijn masker laten zakken – Anoniem

Deze bewoner van Huize d’n Herd wil anoniem blijven, maar zijn verhaal vertelt hij graag. Na meer dan 30 jaar werken in het buitenland, kwam hij terug naar Helmond voor zijn zieke vader. Hij verloor zijn legitimatiebewijs en belandde op straat. Bij SMO zagen zijn begeleiders het kleine hartje van deze ruwe bolster. In zijn studio voelt hij zich veilig en maakt hij een nieuwe start.

Als internationaal monteur in de techniek reisde hij de hele wereld over. “Ik had altijd goede banen, een auto van de zaak en een goed leven.” Toen zijn vader ziek en eenzaam werd, kwam hij terug naar Nederland. Zijn moeder was al eerder overleden. “Ik kwam terecht in de hel van Helmond, met slechte gewoontes en een hoop niet-vrienden.” Tot overmaat van ramp werd zijn paspoort gestolen. “Zonder legitimatiebewijs kun je niet werken of een uitkering aanvragen. Zo kwam ik op straat te staan.”

Van het passantenverblijf …

Zijn eerste kennismaking met SMO was het passantenverblijf (het voormalige gastenverblijf). “Je stond met 30 man voor de deur en er werden namen opgenoemd van wie een plekje kreeg. Als ik er niet bij zat, liet ik mijn ongenoegen duidelijk merken.” Dat leidde ertoe dat hij vaker buiten dan binnen sliep. Een moeilijke tijd. “Ik zette me af tegen alles wat er misging in mijn leven.”

“Ik had altijd goede banen, een auto van de zaak en een goed leven.”

Naar een eigen kamer

Het buitenleven had hem hard gemaakt. “Ik zette een heel stoer masker op, omdat ik anders niet kon overleven op straat.” Een geluk bij een ongeluk leverde hem een vaste verblijfplaats op. “Mijn kniebanden scheurden af. Op medische grond kreeg ik een kamer bij Studio 5701. Eindelijk was ik van de straat af en kon ik mijn masker wat laten zakken. Nu zagen mensen mijn ware aard.”

“Ik heb veel plannen, nu moet ik de knop in mijn hoofd nog omdraaien.”

Eigen woning geeft rust

Zijn verhuizing naar een permanente plek bij Huize d’n Herd was lang onzeker. “Iedereen zei dat het wel goed zou komen, maar ik was er nog nooit binnen geweest tot de dag dat ik de sleutel kreeg.” Dit is zijn nieuwe start. “Bij de passantenopvang was het altijd spannend of je naam genoemd werd of dat je buiten een bankje moest zoeken. Nu heb ik rust.” Zijn nieuwe woning betekent ook veiligheid. “Ik heb daarbuiten nog veel niet-vrienden. Hierbinnen kan ik mijn eigen ding doen.” Zoals zijn hobby, koken. “Dat deed ik vroeger al na een dag hard werken. Dan kwam ik thuis en ging ik lekker groenten snijden. Dat geeft rust in mijn hoofd.”

Volgende stap: een nieuwe baan

Sinds begin dit jaar heeft hij zijn paspoort terug. Hiermee kon hij een uitkering aanvragen. “Het is niet veel, maar meer dan wat ik had.” De volgende stap is een baan. “Door hersenletsel kan ik niet meer werken op mijn oude niveau. Ik wil de techniek weer in, maar ik moet kijken wat ik aankan.” Ook wil hij het sporten weer oppakken. “Ik heb veel plannen, nu moet ik de knop in mijn hoofd nog omdraaien en aan de slag gaan. Ik wil mijn schulden aflossen en weer onder de mensen komen. Met een veilige thuisbasis en de begeleiding van SMO gaat me dat lukken!”