Hier heb ik de basis gelegd voor de rest van mijn leven – Gerard
“Zonder die basis had ik al lang in de sloot gelegen, denk ik”
De nieuwbouw van Huize d’n Herd maakte Gerard nieuwsgierig: hij woonde in zijn jeugd 7 jaar in het oude gebouw en heeft daar goede herinneringen – én een album vol met foto’s – aan overgehouden. We nodigden hem graag uit om eens te komen kijken hoe het nu is in Huize d’n Herd. En om zijn verhaal te horen, natuurlijk. Er is veel veranderd sinds Gerard hier woonde, maar in de basis is het nog hetzelfde: bij Huize d’n Herd werken bewoners en begeleiders samen aan een thuis waar iedereen welkom is en mee mag doen.
“Natuurlijk kwam ik niet voor niets hier wonen, ik had het nodige meegemaakt. Het was 1987, ik had door een oogziekte geen fijne jeugd gehad, ik had al twee huwelijken achter de rug en was een bekende op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Toen ik bij Huize d’n Herd terechtkwam, waren er mensen die vroegen: ‘Ga-de gij daor wonen!?’ De mensen zagen altijd alleen maar de mensen die buiten op het benkske zaten, ze weten niet hoe mensen er de kans krijgen om weer op te bloeien.
Het grootste gezin van Helmond
Ik heb Huize d’n Herd altijd gezien als het grootste gezin van Helmond. Met heel veel schouders waar je op kunt leunen. Niet alleen van de groepsleiding, ook bewoners onderling steunden elkaar. Hier heb ik de basis gelegd voor de mens die ik nu ben. Ik zat tot die tijd vaak in de financiële problemen en leerde hier met geld omgaan. Maar ook koken, poetsen, mezelf goed verzorgen en met mensen omgaan. Zonder die basis had ik al lang in de sloot gelegen, denk ik.
“Ik leerde hier met geld omgaan. Maar ook koken, poetsen, mezelf goed verzorgen en met mensen omgaan.”
Van alles te doen
Bij Huize d’n Herd hadden we in die tijd allemaal onze taken om overdag zinvol bezig te zijn. Ik werd ingedeeld bij de huishoudelijke dienst en maakte de toiletten schoon. Maar het liefst wilde ik koken. Dat ben ik dan ook gaan doen. Ad Brands werkte toen in de keuken en met hem kookte ik voor 52 personen. We aten allemaal gezamenlijk in de eetzaal en ook buiten de maaltijden was er altijd van alles te doen. We hadden een actieve bewonerscommissie. Die organiseerde biljartcompetities, kaartavonden, een barbecue met de buurt. Omdat ik zelf een echt carnavalsmens ben, heb ik een keer de eerste boerenbruiloft bij Huize d’n Herd georganiseerd. Vanaf toen deden we dat ieder jaar. En er was een orkestje dat regelmatig muziek maakte. We hadden een eigen voetbalelftal en één keer per jaar was er een uitwisseling met teams van andere opvanghuizen in het land. We hadden eigen shirtjes en petjes en het was altijd keigezellig!
“De mensen van SMO hebben ons stukje bij beetje losgelaten, tot we alles zelf konden regelen.”
Samen op eigen benen
Nadat ik drie jaar in Huize d’n Herd had gewoond, was ik de eerste bewoner die uitstroomde naar een zelfstandige woning, met begeleiding van SMO. Dat heeft maar twee weken geduurd: ik kon helemaal niet alleen zijn. Ik zat al die tijd meer in Huize d’n Herd dan in mijn woning. Ik maakte dus weer plaats voor een andere bewoner die zelfstandig kon gaan wonen. Ik heb mensen om me heen nodig. In Huize d’n Herd leerde ik Corrie kennen. Wij kregen een relatie en we zijn nog steeds samen. Ik heb het hier goed gehad, en Corrie ook. Met haar heb ik na 7 jaar in Huize d’n Herd gewoond te hebben een huurhuisje gevonden. We kregen regelmatig begeleiding thuis en de mensen van SMO hebben ons stukje bij beetje losgelaten, tot we alles zelf konden regelen. Dat deden we daar 23 jaar en daarna zijn we verhuisd naar een appartementencomplex. Wat ik bij Huize d’n Herd geleerd heb, probeer ik daar ook: samen activiteiten organiseren, er voor elkaar zijn en een eenheid vormen.”
