Op vrijdag 14 maart, tijdens NLdoet, staken vertegenwoordigers van de gemeente Helmond de handen uit de mouwen in de keuken van de Jobfactory. Samen met de makers van de Jobfactory maakten zij worstenbroodjes en soep. Minstens zo belangrijk: ze gingen met elkaar in gesprek. Onze eigen makers lieten met hun persoonlijke verhalen een diepe indruk achter op de aanwezige wethouders en gemeentemedewerkers.

Winny Muller (adviseur Representatie en Public Affairs bij de gemeente) klopte vorige maand aan bij Kim van Asten (werkbegeleider Keuken) met de vraag of de Jobfactory mee wilde doen aan NLdoet. “Voor mij is dan belangrijk of ik de makers in de keuken daar in mee krijg”, vertelt Kim. “De dag valt deels in hun vrije tijd en zonder hun inzet heeft zo’n evenement weinig kans van slagen.” Tot haar blijdschap had Kim zo een keukenploeg bijeen.

Ambassadeurs
Op de bewuste vrijdagochtend staan maar liefst tien makers klaar om de afvaardiging van de gemeente te ontvangen, te woord te staan en mee te nemen in hun dagelijkse werk in de keuken. Meer dan dat zelfs. Dennis en Magdalena hadden zich niet alleen als hulp opgeworpen, maar ook als ambassadeurs van de Jobfactory. Voor hen is de Jobfactory een belangrijk anker in hun bestaan en zij willen zich hard maken voor het voortbestaan van dit soort Skôn werk. En meteen ook laten zien waar het volgens hen niet helemaal lekker loopt.

Keihard aan het werk
Tijdens de koffie – met gebak uit eigen huis – neemt Dennis, ook namens Magdalena, het woord. Zijn leven is compleet veranderd vanaf het moment dat ik hier binnen stapte, zegt hij zelf. Hij vertelt over het diepe dal waaruit hij opgeklommen is en over zijn onwil om de stap naar de Jobfactory te zetten: “Ik lag liever in bed en ik dacht dat de Jobfactory een plek was waar ‘junkies en zwervers’ samenkwamen.” Nu weet Dennis wel beter: “Het is een plek waar mensen keihard aan het werk zijn om terug te treden in de samenleving, of waar ze op hun eigen manier hun steentje kunnen bijdragen en om hun sociale contacten te behouden.” Zonder deze plek had Dennis niet gestaan waar hij nu staat, denkt hij. “Als ik hier nog had gestaan”, voegt hij toe. Daar wordt iedereen even stil van.

Wethouder De Vries vraagt hem waarom hij uiteindelijk toch de stap naar de Jobfactory maakte en waarom het voor hem heeft gewerkt. “Ik kreeg een ‘schop onder mijn hol’. En ik besefte dat het nu of nooit was. Een schop onder mijn hol heb ik hier nog veel vaker gehad. Je mag fouten maken, je wordt in je waarde gelaten en je wordt gehoord. Je bent een mens, niet iemand uit het systeem.”

Belang van indicaties
Hoe belangrijk een indicatie is om bij de Jobfactory aan de slag te kunnen en de nodige begeleiding te krijgen, legt Dennis ook uit. En vooral: hoe frustrerend het is als zoiets meer dan een jaar moet duren, hoe een terugval dan op de loer ligt. Magdalena wordt zichtbaar emotioneel bij dit onderwerp: zij wacht nog op een indicatie en maakt zich zorgen over waar zij kan slapen als op 1 april de winteropvang weer gesloten is. “Niemand kiest er bewust voor om dakloos of verslaafd te raken”, benadrukt Dennis. “We willen eruit komen en het gevecht dat we daarvoor voeren is al zwaar genoeg zonder dat de buitenwereld ons erop afrekent.”

Vanuit SMO proberen we vaak aandacht te vragen voor dit soort zaken, maar als een ervaringsdeskundige het zegt, komt het toch echt beter binnen. Dennis beseft dat zelf ook en daarom wil hij een opleiding gaan volgen om hier serieus mee aan de slag te gaan. Nu al geeft hij regelmatig voorlichting aan jongeren op middelbare scholen. Het mag duidelijk zijn dat we bij SMO enorm trots zijn op Dennis, Magdalena en alle andere kanjers die bij ons stappen zetten.

Tot ziens!
In de keuken gaan de gesprekken door. Zo krijgt Stefan de kans te vertellen hoe hij zijn kracht heeft hervonden bij de Jobfactory en die inzet voor de productie van de lekkerste worstenbroodjes uit de regio. Die willen ze voortaan ook in het Huis voor de Stad, wordt al gezegd als de broodjes op tafel komen. Wie weet, komt het er echt van. Ook andere verbindingen komen tot stand: Inge Ronkes (ook adviseur Representatie en Public Affairs bij de gemeente) ziet wel een rol voor Dennis in een preventieproject rond drugsgebruik onder jongeren. Dennis heeft daar zeker oren naar. Vanuit de winteropvang in de Kamenij sluiten in de loop van de middag nog ongeveer twaalf mensen aan voor een hapje en ook zij gingen ongedwongen in gesprek met de wethouder. Kim: “Het is mooi om te zien hoe laagdrempelig het contact ineens wordt tijdens het eten van een worstenbroodje.” Aan het einde van de dag neemt iedereen die erbij was met een goed gevoel afscheid van elkaar. Met de bedoeling om elkaar weer te zien.